Bu sabah yaptığım yürüyüşümde “Kısmet” ile sohbet ettik biraz. Ben biraz kızgındım ona, ama sohbet sonrası anladım ki aslında kendime çok kızgınım; “Kısmet”e çok haksızlık yapmışım.
Epey dertleştik kendisi ile…
“Kavgan benimle değil kendinle aslında“, dedi.
Hedeflerin için hayallerin için mücadele et ama kendinle mücadele etme. Beni de senin için var olduğum şekliyle kabul et, diye de ekledi.
Herkes için farklı “Kısmet“. Kiminde çok var, kiminde de anladığı şekilde yok ama aslında onun için de var. Kimi için çok kolay olan bir şey, kiminde nice zorlukları aştıktan sonra oluyor. Ya da hiç olmuyor. Çünkü aslında onun “Kısmet“’i başka yerde, başka şekilde. Bunu fark edebilmek de kolay değil tabi, hele ki şu herkesin her şeyinin göz önünde olduğu sosyal medya aleminde.
Biliyorum, benim derdim aslında haksızlıklarla, sistemin yanlışlıklarıyla. Ama bu kavgam sonra kendimle devam ediyor. Bir bakıyorum ki içimdeki “Ben” ile tartışıyorum.
Sohbetimizin sonunda “Haklısın Kısmet” dedim. “Mücadele yoruyor insanı, bazen de bu yorgunluk seni keşfetmeyi engelliyor.”
Eve vardığımda barışmıştık kendisiyle, daha doğrusu kendimle. 🙂
“Kısmet“inizi keşfedeceğiniz bir hafta olsun.
