İYİ Kİ DOĞDUN..

Bugün kızımın doğum günü 🙂

Bundan dört yıl öncesini hatırlıyorum, hastanedeyim ve çok erken bir süreç olduğu şimdi doğmayın, daha zaman var, biraz daha sabredin diyerekten sancılar içinde kıvranıyorum.

Karnımda iki tane kalp dinleme cihazı ve iki tane kalbin hızlı atışları.

Hamileyken bu kalp atışlarını dinlemeye bayılırsınız ama ben o an bu atışları büyük bir endişe ile dinlediğimden ve iki gündür bu cihazlar karnımda takılı olduğu için bundan artık hoşnut değilim. Bana o durumda fazla endişe veriyorlar.

Daha 30 haftalık olan Eren ve Yaren ile 11 Aralık 2008 tarihinde yaşadıklarımın tablosu aynen buydu.

O gün akşam 17:00’yi gösterdiğinde Doktorum “Evet Çiğdem artık bekleyemeyiz, çok erken ama bu doğumu yapmak zorundayız” dediğinde kısa bir şok geçirdiğimi hatırlıyorum. Sonra hazırlıklar, ameliyathane, ışıklar ve soğukluk.

Genel anestezi olmadığı için ayığım ve ikizlerimin hayata merhaba demesine tanık olabiliyorum, önce birini hızla hemşireler alıyor sonra diğerini.

Kafam bir oraya bir buraya takip etmeye çalışıyorum ve hemşirelerden ikizlerimi bir türlü göremiyorum. Hızlıca birşeyler yapıyorlar ama anlamıyorum. Sanki hiç ağlama sesi yok mu ne?

Ve işte birden Yaren’imi yanıma getiriyorlar. Bembeyaz, gözleri kapalı uyuyor ve gülümsüyor. Tıpkı o tarihten bu yana güldüğü gibi.

Birden Eren diyorum, onu getirmediler. Başımı çeviriyorum bir şeyler yapıyorlar hızlıca ve o an hemşirenin doktoruma bakan endişeli gözlerini görüyorum “Hocam buraya gelebilir misiniz”?

Ve Eren’imi yanıma getirmiyorlar. Onu uzaktan ilk ve son görüşüm.

Sonrasında Yaren doğum yaptığım hastanedeki küvezde kalıyor, Eren’i ise başka bir hastaneye naklediyorlar çünkü o an başka boş küvez yok.

Aradan 4 yıl geçti. Yaren’im beyaz gülüm, her şeyim ile hayatımız yeni bir anlam kazandı.

Eren’imi ilk ve son görüşümdü, 1,5 gün yaşadı. Başka bir hastanede kaldığı için ve kaldığım yerden ayrılamadığım için onu bir daha göremedim. Bana genelde unut bunları bak Yaren var diyorlar. Çok doğru ve ne kadar şükretsem az biliyorum. Ama Eren’imi de unutmak mı hayır mümkün değil.

İşte bu nedenle bu gün benim en mutlu günüm olduğu gibi bir yandan hüznünü de yaşadığım gündür de.

Yaren’im iyi ki varsın, hep bizimle olman dileği ile nice mutlu yıllara bir tanem..