Bir çocuğun annesinden ilk ayrıldığı zamandır okula gitmek. Artık sizden bağımsız olarak zaman geçireceği, bir arkadaş grubu ile bağımsız davranacağı zamanların yaşandığı ilk yerdir.
Bir süredir bizim de bu sürece doğru yaklaştığımızın farkındayım. Şimdiye kadar herşey çok güzel ve rahattı. Anneme gönül rahatlığı ile bırakıyorum. Yaren annemin yanında büyük bir sevgi ve şefkatle zamanını geçiriyor. Annem tüm evinin işini bırakıp oyunsa oyun, parksa park Yaren’in tüm ihtiyaçlarını elinden geldiğince karşılıyor.
Bizler de hafta içi akşamları uyku saatine kadar, hafta sonları ise tüm gün Yaren’le zaman geçirmek için elimizden geleni yapıyoruz.
Ama sanıyorum büyüdükçe hayatın akışına uyum sağlamak zorundasınız. Bir süredir Yaren’de, artık bizlerin onun için yeterli olmadığını, arkadaş grupları içinde kalıp farklı aktiveteler yapmak ve yeni şeyler öğrenmek konusunda istekli olduğunu görüyorum. Dışarıya çıktığımızda kendinden büyük olsa bile küçük bir çocuğa “annneeeee bak arkadaş yaşasınnnnnn” diye bağırması da bu yüzden zaten. Sonrası ise malum, Yaren’in sımsıkı sarılan kollarından çocuğu zor kurtarıyoruz. :))
Evde mümkün olduğunca birlikte resim yapmaya, kitap okumaya, top oynamaya veya farklı oyunlar kurgulamaya çalışıyoruz ama o kadar çabuk sıkılıyor ki, üç dakika süren bir aktivitenin ardından ayağa kalkıp “anne başka ne oynayalım” dediği zaman “nasıl yani” diye düşünmeye başlıyorum. “Daha yeni başlamıştık Yaren” ile başlayan cümlem sonlanmadan biz yeni bir oyuna başlamış oluyoruz zaten.
Evet artık farkındayım. Okul zamanımız geldi. İyi bir okulu bulmak zaten en önemli konu biliyorum ama kendimi Yaren’i bir yere bırakmak konusunda hazır hale getirebilmem en önemlisi. Sanıyorum tam olarak hazır değilim buna.
Anaokulunun Yaren’e katacağı çok şey olduğunu biliyorum. Beni en çok rahatlatan da bu zaten.Umarım kızım için en uygun olan yeri seçebilirim ve her şey gönlümüze göre olur.
