Tam tarihini hatırlamıyorum ama kızımın ilk kurduğu cümle “Eve geldik” olmuştu. Çok küçüktü ve yeni konuşmaya başlamıştı o zamanlar. Bahçenin kapısından girerken arabanın içinde eşim ile birbirimize bakakalmıştık ve sevinçten deliye dönmüştük.
Tıpkı diğer ilkler gibi..
İlk dokunuş
İlk gülüşü,
İlk kelimesi,
İlk emeklemesi,
İlk yürüyüşü,
İlk okula başlayışı
İlk seni seviyorum demesi..
Ve daha nice ilklerde biz hep mutluluktan deliye döndük.
Bugün de ilk karnesini aldığımda ise, tüm bu yaşanan ilklerimiz gözümün önünden film şeridi gibi geçti. Sabah mutluluktan gülmüştük ama şimdi de mutluluktan ağlıyorum.
Geçirdiğim göz enfeksiyonu nedeni ile zaten gözlerim 10 gündür şiş ve kan çanağı gibiydi. İstemsiz akan gözyaşlarım ile beni görenler niye ağlıyorsun diye soruyordu. Bu sefer tam oldu işte, ben gerçekten ağladım.
Seni seviyorum Annem.. Daha nice karneleri almak nasip olsun, daha nice ilkleri seninle birlikte yaşamak nasip olsun.
